Roberto, de Krak van Zonhoven

In onze reeks de Krak van...laten we telkens een andere onthaalouder of kinderbegeleider aan het woord, Roberto werd deze week geinterviewd door Radio 2 naar aanleiding van de dag van de onthaalouder.
Hij vangt samen met zijn echtgenote Tina de kindjes op in Zonhoven.


Roberto, hoe kwam je erbij om onthaalouder te worden?

Mijn vrouw Tina is met vol enthousiasme als onthaalouder bij Landelijke Kinderopvang begonnen in 2005 na het overlijden van haar oma op 93 jarige leeftijd die bij ons een paar jaar had ingewoond .

Als jong gepensioneerde van de steenkoolmijn werkte ik hier en daar wat bij en was ik regelmatig  thuis en ik vond dat wel tof hoe die kleintjes aan mij hingen om aandacht om te spelen of om troost te.zoeken, en dat was de verantwoordelijke kinderopvang als ze op huisbezoek kwam ook opgevallen en ze vroeg mij of ik dat ook niet zag zitten als onthaalvader in samenwerking met mijn vrouw  en zo ben ik begonnen in 2006.

Hoeveel kindjes vangen jullie samen op per dag en wanneer begint en eindigt jullie dag?

Wij hebben een gemiddelde van zeven tot acht kinderen per dag en we doen ook verschillende dagen per maand nachtopvang, we zijn heel soepel in tijd omdat we met twee zijn, De eerste kindjes komen om 7h15 en de laatste die naar huis gaat is meestal 18u30.

Hebben jullie een bepaalde taakverdeling?

Het eten maken doet Tina meestal alle dagen: verse soep, verse groenten, een stukje vlees of vis, daar staat ze op en terecht ,ik hou me dan met de kindjes bezig ,voor de rest vullen we mekaar aan.

En valt dat een beetje mee met al die drukte in huis?

Ik vind dat heel plezant,we hebben zelf vier kinderen waarvan de jongste nu 22 jaar en nog bij ons woont en als mijn eigen kinderen op bezoek komen en mij bezig zien met die kleintjes dan zeggen ze tegen hun mama dat had ik van papa niet verwacht.

Toen mijn kinderen klein waren heb ik dat eigenlijk heel anders ervaren je was er wel mee bezig maar dat was anders toen was ikzelf piepjong en had mijn dagtaak in de mijn en ik had mijn eigen hobby’s .

Gaan jullie dat nog lang doen en wat is jullie motivatie?

Zo lang onze gezondheid het toelaat en we het met plezier doen.

Je krijgt  veel genegenheid en liefde, hoe klein ze ook zijn.

Wat ik er ook zo plezant aan vind is als ik eens aan de schoolpoort kom om een kind af te zetten dan kom ik kindjes tegen die bij ons in de opvang zijn geweest die komen dan naar je toe gelopen en vliegen rond je nek, dan weet je dat je het goed gedaan hebt en voor die momenten doe je het heel graag!