Je woont op het platteland
Je hebt oog voor jouw omgeving
Je zit vol passie
Je bent fier op je talent
Onthaalmoeder Nick is voor Landelijke Kinderopvang het talent op platteland en we zoeken nog meer vrouwelijk talent!
Hier is het verhaal van Nick:
Omdat er in het dorp geen naschoolse kinderopvang voor haar kinderen was, werd Annick De Kock (48) twintig jaar geleden zelf onthaalmoeder. Ook kindjes met beperkingen zijn altijd welkom geweest. Haar engagement is groot, want ze aarzelt niet om de doventaal aan te leren om met Verena, een doof kindje, te kunnen communiceren. “Ik heb nooit gedacht: zo’n kindjes kan ik niet aan”, zegt Annick.
Knoop doorhakken
‘Een echte mama zijn voor alle kindjes die hier komen’, zo omschrijft Annick haar talent als onthaalmoeder. De job is haar op het lijf geschreven en na twintig jaar is ze nog altijd sterk geëngageerd. “Koesteren heb ik altijd graag gedaan. Ik herinner me levendig hoe ik mijn acht
jaar jongere broer bemoederde”, vertelt Annick. Na haar huwelijk met Patrick gingen ze in het landelijke Sint-Lievens-Houtem(Oost-Vlaanderen) wonen. Buitenschoolse opvang bestond er twintig jaar geleden niet en dat gaf haar leven een verrassende wending. Ze koos toen bewust voor haar gezin. “De knoop doorhakken om niet meer buitenshuis te werken, viel me niet moeilijk want ik wou héél graag voor mijn kinderen, Karlien en Niels, zorgen. Omdat er ook plaatselijk vraag was, volgde ik de opleiding voor onthaalmoeder bij Landelijke Kinderopvang. Ik had er vertrouwen in dat die nieuwe uitdaging wel zou lukken.”
Warme thuis
Het is belangrijk dat de kindjes zich geborgen en veilig voelen bij ‘mama Nick’, haar roepnaam. “Een peutertje dat tevoren bij een ander onthaal niet gelukkig was, kwam na een paar weken spontaan naar me toe om iets te vertellen. Dan weet ik dat ik bereikt heb wat ik zo graag wil: dat het zich hier thuis voelt. Zoiets maakt me echt gelukkig. De meesten heb ik hier zien opgroeien en ik weet waar ik bij ieder kind op moet letten en wie extra aandacht nodig heeft. De dag dat ze bij mij zijn, probeer ik hen warmte mee te geven en het samenzijn zo aangenaam mogelijk te maken. In de vooren naschoolse opvang knutselen of tekenen we of gaan we samen wandelen. Wie al naar school gaat, kijkt ernaar uit om in de vakantie nog eens een dagje hier te zijn. Dat ze nog graag komen, is wel leuk. Dat is ook de reden waarom ik het blijf doen, denk ik.”
Laat het spontaan gebeuren
Ouders vertrouwden spontaan hun ‘zorgenkindje’ toe aan Annick. Met haar intuïtieve, rustige aanpak boezemde ze duidelijk vertrouwen. “Ik heb me nooit afgevraagd of kindjes met een beperking en andere kindjes samen opvangen wel haalbaar was. Kinderen zijn spontaan en maken niet van alles een probleem, zoals volwassenen. Dus zei ik ja toen een mama me vroeg om haar jongetje met fysieke en mentale beperkingen op te vangen”, zegt Annick. “Die eerste keer keken de kindjes wat verwonderd maar al snel vonden ze zijn speciale spelletjes héél leuk. Als je het contact tussen kindjes spontaan laat gebeuren dan lukt het wel. Er is ook overleg met de ouders met wie ik een open en hartelijk contact onderhoud. Ik ben eerlijk en standvastig, zodat ze weten wat ze aan me hebben. Uit hun deskundigheid kan ik zelf leren, want het belang van het kind komt toch op de eerste plaats!”
Intensief en ontroerend contact
De mama vroeg of ze hun tweede kindje, dat doof bleek te zijn, wou opvangen.
“Als ik had geweigerd, dan had ik me daar héél slecht bij gevoeld”, bekent Annick. “Verena was hier meer dan welkom en voor mij was ze van in het begin een kindje zoals de anderen. Ik besliste om een opleiding gebarentaal te volgen om beter met het meisje te kunnen communiceren, want ik wil het echt goed doen en de juiste gebaren gebruiken. Soms woog het wel zwaar om weer thuis weg te zijn, maar ik heb er zelf voor gekozen en heb het graag gedaan. De opleiding betekende voor mijn persoonlijke ontwikkeling een echte verrijking en ik heb veel bijgeleerd over visuele communicatie. Ik was de eerste die met Verena courante woordjes in gebaren deelde. Het is zo intensief en zo ontroerend als het lukt! Het leuke is ook dat de andere kindjes die gebaren hier spelenderwijs aanleren en thuis gebruiken als ze het woord niet kennen. Zo deint de gebarentaal wat breder uit, hoop ik.”
Gezonde dosis zelfvertrouwen
Als drie ouders kort na elkaar hun kindje niet brengen, na een maandenlange reservatie, twijfelde Annick niet aan haar capaciteiten. Ze was wel gefrustreerd en kwaad: “‘Dat doe je toch niet.’ Gelukkig kon ik erover praten met mijn verantwoordelijke van de dienst Landelijke Kinderopvang. Ik kom altijd eerlijk uit voor mijn mening, en dan botst het wel eens met anderen, maar frustraties opkroppen, dat kan ik niet. Op infoavonden kom ik op voor de belangen van de alle onthaalmoeders, mijn collega’s. Om te voorkomen dat ouders hun kindje op de wachtlijst inschrijven en later beslissen om het niet te brengen, stelde ik voor om een waarborg te eisen zoals ook andere diensten doen. Op die manier staan we als onthaalmoeders wat steviger in onze schoenen. Als het nodig is durf ik wel eens in de clinch te gaan. Jezelf blijven in alle omstandigheden, dat is het belangrijkste, vind ik.”
Voorbeeldfunctie
“Misschien kan ik anderen stimuleren om voor een nieuwe uitdaging wat extra inspanning te doen. Iets graag doen voor anderen zonder dat je daar noodzakelijk iets in de plaats voor moet krijgen, dat moet toch kunnen. Reclame maken doe ik niet! Wie hier woont, vindt me wel en als ik iets voor hun kindje kan doen, dan sta ik daar zeker voor open. Als er behoefte aan is dan wil ik nog dove kindjes opvangen. Het zou wel fijn zijn om mijn kennis verder nuttig te gebruiken in de toekomst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten